Amerika

Californië

Mai Tai

"Mai Tai" is Tahitiaans voor "niet van deze wereld", wat zich vertaalt naar "zeer goed". Victor Jules Bergeron, van kinds af aan met één been, werd geïnspireerd door Don the Beachcomber's tiki-restaurant en bar in Hollywood, dus in 1934 leende hij geld van zijn tante om zijn eigen restaurant en bar met Polynesisch thema te openen in Oakland, Californië, genaamd Hinky Dinks ( 6500 San Pablolaan). In 1939 hernoemde hij het tot Trader Vic's en opende franchises in Seattle, Hawaii en San Francisco. Vervolgens opende hij nog 31 franchises in Amerika en de rest van de wereld. Tegenwoordig zijn er achttien franchiselocaties waarvan twee in Amerika: Atlanta, Georgia, en het vlaggenschip Emeryville, Californië.

Op een zomeravond in 1944 maakte Bergeron een drankje voor zijn bezoekende Tahitiaanse vrienden, Ham en Carrie Guild, en na een slok te hebben genomen , zei Carrie: "Mai Tai - Roa Ae!" dus Vic noemde het Mai Tai. De meeste repen bevatten niet een paar belangrijke ingrediënten voor de Mai Tai (orgeat amandelsiroop en sinaasappel Curaçao) en zullen amaretto en triple sec vervangen. Het belangrijkste om te weten over een Mai Tai is dat hij niet rood is. Het moet geelachtig zijn met een donkere rumdrijver en gegarneerd met een munttwijg en limoen. De Mai Tai was een rage in de late jaren 1950 en vroege jaren 1960 omdat het zijn weg vond naar de 1961 Elvis Presley-film Blue Hawaii. De beste plaatsen om er een te bestellen: Latitude 29 in New Orleans, Smuggler's Cove in San Francisco, Three Dots and a Dash in Chicago en Otto's Shrunken Head in New York City.  

Tequila Sunrise—The Trident Restaurant & Bar

Ze hadden het "Op de juiste plaats zijn op het juiste moment zonsopgang" moeten noemen. Barman Bobby "Robert" Lozoff vond de Tequila Sunrise uit op tweeëntwintigjarige leeftijd in 1969 terwijl hij voor de Trident in Sausalito, Californië (tien mijl van San Francisco) werkte - zijn eerste jaar als barkeeper. In die tijd was de Trident een populaire hangplek voor rock-'n-roll-celebs. Vaste klanten waren Janis Joplin en Carlos Santana, en wijlen komiek/acteur Robin Williams was een hulpkelner. The Trident stond bekend om zijn zeer aantrekkelijke serveersters, en sommigen zeggen dat het zijn tijd ver vooruit was door een sapbar en espresso aan te bieden. Hier is een blog gewijd aan de drietand uit de jaren 1966-1980. Ik communiceer sinds 2016 met Lozoff.

Op een maandagavond in juni 1972 - de Trident was normaal gesproken op maandag gesloten - werden Lozoff en twee serveersters ingeschakeld om een startfeest van de Rolling Stones American Tour van ongeveer vijfendertig mensen te organiseren. Mick Jagger liep naar de bar en bestelde een Margarita bij Lozoff, die hem vervolgens vroeg of hij ooit een Tequila Sunrise had geprobeerd. Jagger zei "nee". Dus Lozoff maakte er een voor Jagger, en hij vond het geweldig! Lozoff zegt dat wat Jagger het lekkerst vond, is dat er maar drie ingrediënten voor nodig waren - tequila, sinaasappelsap en grenadine - zodat de band ze tijdens het toeren kon maken. In 2010 publiceerde Keith Richards een boek met de titel Life en in hoofdstuk negen luidt zin één: "De '72-tour stond bekend onder andere namen - de Cocaine en Tequila Sunrise-tour."

Lozoff's Sunrise begon niet met drie ingrediënten. Hij maakte het eerst met tequila, sinaasappelsap, commerciële zoetzure mix, sodawater en een crème de cassis floater geserveerd in een schoorsteenglas (hoog glas). Lozoff zegt dat uiteindelijk grenadine werd gebruikt in plaats van de cassis . Omdat de Trident een extreem hoog volume had, werd het recept ergens tussen 1969 en 1972 zelfs helemaal ingekort. Lozoff stond bekend als de snelste barman van San Francisco. Het was zijn 'ding' van de barman die meerdere volumes drankjes naar de gasten pompte.

Met de hulp van McKesson Liquor Distributing Corporation in San Francisco en de manager van de Trident, werd Jose Cuervo gecontacteerd over het afdrukken van het drankrecept op de achterkant van de fles. Cuervo hoorde dat de Trident meer van hun tequila verkocht dan welke bar in Amerika dan ook, en het recept van Lozoff werd op de fles gezet. En alsof het niet beter kon, brachten de Eagles in april 1973 hun nummer 'Tequila Sunrise' uit, waarmee de zonsopgang uit het water werd geblazen. In 1974 werd het opgenomen in Mr. Boston's Bartender's Guide.

Wat gebeurt er als een barman een beroemd drankje maakt? Nou, in het geval van Lozoff, niets. In november 2016 zei hij: “Helaas was ik te jong om te profiteren van de deal en verdiende ik geen geld. Eigenlijk kreeg ik geen erkenning totdat schrijver Jeff Berkhart in 2012 zijn National Geographic-artikel over mij schreef.”
 

Lozoff verhuisde in 1976 naar Lahaina, Maui, Hawaii en opende een Trident-achtige bar en restaurant genaamd Blue Max  aan de Voorstraat 730. Hij versierde het met een grote opgezette uil en zwart-witfoto's van Hawaiiaanse vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog - en serveerde natuurlijk zijn Tequila Sunrise. Blue Max trok dezelfde muzikale giganten aan: Elton John, Stevie Nicks en te veel meer om op te noemen. Tegenwoordig is het gebouw een pizzeria in Chicago. Hier is een leuk weetje: Lozoff drinkt geen alcohol en deed het ook nooit. Nadat hij in 1989 met pensioen ging in de restaurant-/barbusiness, werd hij Mac-technicus. Hij zegt dat hij zijn geld heeft uitgegeven aan vliegtuigen, boten en Rolexen. Tegenwoordig woont hij nog steeds in Hawaii en geeft hij computerlessen.

Om eerlijk te zijn, barman Gene Sulit creëerde in de jaren dertig een cocktail genaamd Tequila Sunrise in het Arizona Biltmore Hotel. De ingrediënten omvatten tequila, limoensap, crème de cassis en sodawater; er is daar nooit een Rolling Stones-feest georganiseerd.

Zombie - Don's strandjutter 

De zombie is uitgevonden door Ernest Raymond Beaumont Gantt, ook bekend als Donn Beach-Comber/Don the Beachcomber/Donn Beach (1907-1989). Beach wordt gecrediteerd voor het openen van de eerste tiki-bar met Polynesisch thema, Don's Beachcomber, op slechts een half blok van Hollywood Boulevard in 1933 (1722 North McCadden Place). Hij vond hier de Zombie uit in 1934. Vier jaar later verhuisde hij naar de overkant en noemde het Don the Beachcomber (1727 North McCadden Place). Het sloot in 1985 en op beide locaties zijn appartementen gebouwd. Gantt diende ook de Zombie op de Wereldtentoonstelling van 1939 in New York.

De uitdaging om ergens de beste in te zijn, is dat mensen van je willen stelen, dus barmannen van andere tiki-bars zouden kijken welke flessen de barmannen van Gantt oppikten, de schenkingen telden en alles opschreven wat ze konden om recepten te stelen. Zelfs barmannen van Trader Vic's (375 mijl verderop) zouden de tocht naar Hollywood maken. Dus besloot Don zijn mixerflessen te bedekken en ze vervolgens te labelen met #1, #2, #3, enzovoort. Het enige probleem hiermee was dat na verloop van tijd niemand meer de ware ingrediënten van de Zombie kende.

Jeff "Beachbum" Berry komt te hulp! Deze "Bum" is verantwoordelijk voor het nieuw leven inblazen van de moderne tiki-cultuur vanaf 1998 met zijn boek Grog Log. Hij begon een zoektocht naar zombie-ingrediënten in 1994 en die duurde tot 2005. Je kunt het verhaal bekijken op zijn website beachbumberry.com. In een notendop, het kostte elf avontuurlijke jaren om de Zombie-code te kraken. Het kraken van Berry-code is in veel publicaties beschreven. Zonder twijfel is de beste plek om een zombie te drinken bij Beachbum Berry's Latitude 29, gelegen in het schilderachtige Bienville Hotel in de French Quarter, New Orleans.

Hawaii

Blue Hawaii—O'ahu

Harry Yee vond de Blue Hawaii uit in 1957. In de jaren vijftig lag Hawaii op schema om een Amerikaanse staat te worden, wat het in 1959 werd, dus begonnen de eilanden een fase van exotische paradijsbouw om toeristen aan te trekken. Op elk eiland werden grote tropische toevluchtsoorden gebouwd en de grootste daarvan was het Hawaiian Village op het eiland O'ahu.

Hawaii werd een staat in hetzelfde jaar dat de buitenopnamen van de Hawaiian Eye TV-show werden gefilmd in het Hawaiian Village. Hawaiian Eye gaf Amerikanen een glimp van hoe Hawaii eruit zag - jammer dat de show niet in kleur was . In het Hawaiian Village vond de zevenendertigjarige barman Harry Yee in 1957 het drankje Blue Hawaii uit. Yee werd geboren op 26 september 1918 en begon zijn bartenderscarrière op tweeëndertigjarige leeftijd. Hij werkte dertig jaar in het Hawaiian Village en werd in 1957 door Bols gevraagd om hun nieuwe product, Bols Blue Curaçao, te helpen promoten - en de Blue Hawaii was geboren. Voor alle duidelijkheid, Yee heeft de Blue Hawaii uitgevonden, niet Blue Hawaiian. De Blue Hawaiian werd een Amerikaanse knock-off toen Bols Blue Curaçao de landelijke bars bereikte en geen echt recept of uitvinder heeft. In die tijd waren er geen populaire "Hawaï"-drankjes. Toeristen bestelden net Mai Tais, Zombies, Planter's Punches, Piña Coladas en Grasshoppers. Bij het definiëren van een drankje uit Hawaii, zei Yee: "Een Hawaiiaans drankje is voor mij iets dat ze niet thuis krijgen."

Toen hem werd gevraagd naar de Vanda-orchidee-garnering in de Blue Hawaii, zei Yee: "Vroeger garneerden we met een suikerrietstokje en mensen kauwden op het stokje en stopten het dan in de asbak. Toen de as en het riet aan elkaar plakten, werd het een echte puinhoop, dus ik deed de Vanda-orchideeën in de drank om de asbakken gemakkelijker schoon te maken. Toen ik in juli 2018 een 99-jarige Yee aan de telefoon sprak, vertelde hij me dat het vooral de cocktailservers stoorde die zoveel asbakken moesten opruimen.

Yee wordt ook gecrediteerd met het gebruik van de eerste papieren parasols in cocktails. Hij vond andere tropische cocktails uit, waaronder de Tropical Itch, Hawaiian Eye, Guava Lada, Hot Buttered Okolehao, Scratch Me Lani, Catamaran, Naughty Hula, Hukilau, Diamond Head, Village Sunset en Wahine's Delight. Zijn Tropical Itch is gegarneerd met een bamboe Chinese rugkrabber, en de Hawaiian Eye werd tussen 1959 en 1963 beroemd in Amerika omdat Hawaiian Eye de drank bevatte.

Tegenwoordig verkoopt het Hilton Hawaiian Village nog steeds Yee's Blue Hawaii, maar helaas gebruiken ze zijn exacte recept of garnering niet meer. Op hun menu verkopen ze een ander drankje genaamd Blue Ocean dat dichter bij het echte recept staat, behalve dat het Jamaicaanse rum gebruikt in plaats van Puerto Ricaanse rum. Er wordt gezegd dat Yee elke Blauwe Hawaï die hij maakte omhoog zou houden om er zeker van te zijn dat het de kleur van de Stille Oceaan was. Als dat waar is, moet hij alleen dagdiensten hebben gewerkt.

Het Hilton Hawaiian Village organiseerde op 20 september 2018 een viering van de 100e verjaardag voor Yee. Hier zijn enkele artikelen over de 110e verjaardag:

Wekelijks reizen

KHON TV

KITV-tv

Louisiana

New Orleans wint zonder twijfel voor de meest populaire cocktails van elke stad ter wereld.

Brandy Crusta — Juweel van het Zuiden

De in Italië geboren Joseph Santini (1817-1874) creëerde de Brandy Crusta, die het in het eerste bekende Amerikaanse cocktailreceptenboek bracht How to Mix Drinks or The Bon Vivant's Companion: The Bartender's Guide door Jerry Thomas (Thomas of een redacteur spelt zijn naam verkeerd als Santina). Er wordt aangenomen dat Thomas Santini bezocht in het City Exchange Restaurant and Bar of in Santini's bar, Jewel of the South tijdens een bezoek aan New Orleans in de jaren 1850. De Brandy Crusta is beroemd omdat het wordt beschouwd als de gateway-cocktail - met vers citrussap - die leidde tot de creatie van de Sidecar en zelfs de Lemon Drop Martini. Misschien was het voor Santini een manier om een vleugje Italiaans erfgoed toe te voegen aan een cocktail , aangezien Italië bekend staat om hun citroenen.

Santini werd geboren in Triëst, Italië, en de volkstelling van 1840 laat zien dat Santini samenwoonde met een andere jonge man in een gebied van Gentilly genaamd Milneburgh in het gebied van New Orleans. Milneburgh ligt aan de oever van het meer van Pontchartrain. Hoewel het grootste deel van Amerika de spoorlijn pas in de late jaren 1880 heeft ervaren, werd de Pontchartrain-spoorweg in 1831 de tweede werkende spoorlijn. Het vervoerde passagiers en goederen naar New Orleans en terug op een spoor van 8 mijl en werd meestal gebruikt als bestemming voor een weekendje weg , afhankelijk van de manier waarop u reisde . In 1840 had Milneburgh twee hotels, twee kroegen, een supermarkt en een bakkerij. Het is mogelijk dat Santini in een van deze kroegen heeft gewerkt.

In 1841 kreeg Santini de functie van hoofdbarkeeper van een Italiaanse vriend in de Splendid Bar in het St. Charles Hotel. Het St. Charles was in die tijd het meest luxueuze hotel van heel New Orleans. Van de buitenkant leek het precies op het Witte Huis van het land. In de maand april 1842 verschenen er verschillende advertenties in de Times-Picayune waarin werd aangekondigd dat Santini de bar opende in het Washington Hotel in Lake Pontchartrain. De advertentie zegt: “Opening van het Washington Hotel, Lake Pontchartrain. De heer Joseph Santini heeft de eer het publiek mee te delen dat hij het bovengenoemde hotel zal openen voor de ontvangst van bezoekers op zondag de 3e inst. De bar zal worden ingericht met de meest uitgelezen likeuren. Het restaurant zal onder leiding staan van de heer Mayer.”

In februari 1855, op zevenendertigjarige leeftijd, opende Santini zijn elegante - en vaak aangeduid als "pretentieus" -bar, de Jewel of the South, op de hoek van St. Charles en Gravier, een blok van de Franse wijk en tegenover de straat van het St. Charles Hotel waar Santini vroeger werkte (het hotel was net herbouwd vanwege een brand in 1851).  Deze bar zou later de thuisbasis zijn van Charles Ramos (Ramos Gin Fizz) en de Sazerac Bar toen ze na het verbod uit de Franse wijk verhuisden.

Santini bezat vier bedrijven op Gravier tussen St. Charles en Carondolet : een minder pretentieuze bar genaamd de Parlour met de aangebouwde Corona Cigar Shop, en een andere sigarenwinkel genaamd Intimidad ("privacy" in het Spaans), die aan de Jewel was vastgemaakt. George B. Ittmann was de barman van Santini. In krantenartikelen werd Ittmann beschreven als een 'wetenschappelijke mixoloog die voor het juweel is wat Hamlet is voor Shakespeare'. Andere bedrijven in New Orleans die op dit moment in de geschiedenis open waren, waren Lafitte's Blacksmith Shop, Old Absinthe House, Sazerac Coffee House, Antoine's, Tujague's, Café du Monde, het Court of Two Sisters en de eerste kunstmatige ijsfabriek.

Op 29 december 1868 kondigde Santini in de krant aan dat hij zich terugtrok uit de Jewel en het overhandigde aan hoofdbarman George B. Ittmann. In 1874, terwijl hij in Frankrijk was met zijn dochter Marietta, die haar zangstudie in het buitenland volgde, stierf Santini op zevenenvijftigjarige leeftijd. De dag is niet precies, maar men is het erover eens dat het ofwel 9, 11 of 12 augustus was. Santini's lichaam bereikte pas op 18 oktober New Orleans voor zijn begrafenis. Hij wordt begraven op St. Louis Cemetery nr. 3 op 3421 Esplanade. Mevrouw Margaretha Santini (48 jaar) nam de eigenaar van de saloons over. Ze trok zich uiteindelijk terug in Biloxi, Mississippi, en werd 103 jaar oud.
 

New Orleans-barman Chris McMillian deed me denken aan een webpagina die ik had gemarkeerd en die me naar Santini's achter-achterkleindochter Diana leidde. Het kostte veel telefoontjes om de juiste Diana te vinden, maar ik heb haar gevonden.  Diana deelde foto's en elf pagina's van Santini's drankinventaris die na zijn dood werd opgenomen. Enkele interessante items zijn Boker's bitters, Peychaud's Bitters, Newfoundland bitters, Dr. J. Hostetter's bitters, Guaco bitters, Sazerac Cognac, orgeatsiroop, oranjebloesemwater, Jamaicaanse rum, Holland gin, arak, Old Tom gin, Scotch, Irish whisky, Bourbon, rogge whisky, groene en gele Chartreuse, Bénédictine, kirschwasser, absint (spelt absynthe), cassis, Noilly Prat vermout, veel fruitbrandewijnen en bijna 1.000 flessen wijn, waaronder Madeira, sherry en port.

In 1948 publiceerde David A. Embury een recept voor Brandy Crusta in zijn boek Fine Art of Mixing Drinks met toevoeging van maraschino-likeur.

Santini was zeer betrokken bij kunst en hielp bij de opvoeding van kinderen. Uit artikelen blijkt dat hij evenementen organiseerde om geld in te zamelen voor weduwen en weeskinderen. Bij het New Orleans Locquet Young Ladies Institute in Camp Street, overhandigde hij "Santini-medailles" aan de vrouwelijke studenten die uitblonken in Frans en voordracht (de vaardigheid van duidelijke en expressieve spraak). Het Instituut gaf hem een set gouden manchetknopen met aan de ene kant een opengeslagen boek en aan de andere kant het woord 'onderwijs'. Zou het niet cool zijn om deze te vinden? Santini was ook een vrijmetselaar van de Maconnique Lodge. Eerlijk gezegd, als je dit een klimaat van 2018 vergelijkt, klinkt het alsof hij een pedofiel had kunnen zijn.  We zullen het nooit weten.

In 2018 openden de New Orleans-barmannen Chris Hannah en Nick Dietrich een nieuwe Jewel of the South at  St. Louisstraat 1026.

Sprinkhaan - Tujague's

Tujague's is geopend in 1856 en is momenteel het op een na oudste restaurant in New Orleans. Ze hebben nooit documentatie getoond, maar beweren de uitvinder van de Grasshopper te zijn. Het verhaal gaat dat in 1919 de tweede eigenaar, Philip Guichet, de tweede plaats behaalde in een cocktailreceptenwedstrijd in New York City en dat was het dan. De drank is groen en romig en smaakt naar gesmolten chocolade-muntijs. Het steeg in populariteit in de jaren 1950 en 1960 en daarna opnieuw tussen 2007 en 2015 dankzij het populaire tv-programma Mad Men. Als je vandaag naar Tujague's for a Grasshopper gaat, zul je ontdekken dat ergens door de jaren heen barmannen het op zich hebben genomen om het recept te wijzigen door een drijver cognac toe te voegen.

Ik vond hetzelfde recept uit een boek in 1918 en ben er momenteel naar op zoek in oude harde schijven.

Hurricane - Met ingang van 2017 onbekend, maar populair gemaakt bij Pat O'Brien's

Als je mensen over de hele wereld vraagt om een bar in New Orleans te noemen, zullen ze hoogstwaarschijnlijk 'Pat O'Brien's' antwoorden. En als je ze vraagt om een drankje uit New Orleans te noemen , zeggen ze een orkaan bij Pat O'Brien's. De waarheid is dat we nooit zullen weten wie de orkaan echt heeft uitgevonden .

Op 6 november 1894 werd Benson Harrison O'Brien, ook bekend als Pat O'Brien (1894-1983), geboren in Chattanooga, Tennessee. O'Brien was een Amerikaan van de eerste generatie wiens vader North Tipperary County, Ierland, verliet tijdens de aardappelhongersnood. O'Brien groeide op in Birmingham, Alabama met drie zussen. Hij diende in de Rainbow Division van het leger in de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) en bracht een Purple Heart mee naar huis. O'Brien verhuisde naar Houston, trouwde, kreeg een dochter, verkocht tabak  daarna aandelen totdat de aandelenmarkt in 1929 instortte. Hij scheidde, verhuisde naar Los Angeles en vervolgens naar New Orleans, waar hij opnieuw trouwde en twee zonen en een dochter verwekte.

O'Brien was 1,80 meter lang, droeg witte pakken, gaf de voorkeur aan tengere vrouwen van 1,80 meter lang en werd een van de beste smokkelaars in Louisiana en Mississippi. Met zijn extraverte, gezellige persoonlijkheid duurde het niet lang voordat hij de bareigenaren kende en investeerders zocht om zijn eigen speakeasy te openen.

O'Brien opende een speakeasy en noemde het Mr. O'Brien's Club Tipperary (bijgenaamd Tips) op de hoek van Royal en St. Peter Street.  Er is gezegd dat de  wachtwoord was "Storm's Brewin", maar men heeft vernomen dat dit is verzonnen door een New Yorkse journalist. Op 3 december 1933 verhuisde O'Brien naar de French Quarter op 638 St. Peter en opende hij de slijterij van Pat O'Brien twee dagen voor de officiële intrekkingsdag - waarschijnlijk omdat hij al veel agenten kende. Tegenwoordig is deze locatie een klein toeristisch centrum . Vrienden wilden dat O'Brien nog een bar zou openen, dus drie jaar later verhuisde hij naar een grotere ruimte een blok verderop op 718 St. Peter - de huidige locatie. Vier jaar later runde Charlie Cantrell het zakelijke gedeelte van de bar, terwijl O'Brien met de klanten omging.

Er wordt aangenomen dat Pat O'Brien, op 48-jarige leeftijd, de Hurricane uitvond in 1942, en er wordt gezegd dat het hem twee weken testen kostte om het goed te krijgen. Hij serveerde het in een orkaan-lampvormig glas van 22 ons (nu Hurricane-glas genoemd), en de lokale bevolking was boos dat het drankje zestig cent kostte terwijl andere drankjes destijds slechts vijftien cent kostte. O'Brien moest in de plaatselijke krant aankondigen dat het zoveel kostte omdat er vier ons rum in zat. Het verhaal gaat dat de enige reden waarom de Hurricane werd uitgevonden, was dat O'Brien whisky wilde. In die tijd was er een tekort aan whisky, dus distributeurs vertelden hem dat als hij veel kisten rum zou kopen, ze hem één kist whisky zouden verkopen. Andere verhalen zeggen dat als hij één doos rum kocht, hij één fles whisky kon krijgen, maar in ieder geval was zijn Hurricane geboren.

In de jaren veertig huurden Cantrell en O'Brien George Oechsner in als barmanager. zijn kleinzoon,  George "Sonny" Oechsner III  hielp met het onderhoud van de bar en het schoonmaken van het bedrijf terwijl hij werkte. Sonny is wie?  transformeerde het gazon in een bakstenen binnenplaats, voegde nachtelijk entertainment toe met duellerende piano's en lanceerde de Hurricane in het cocktailbewustzijn van de natie. In 2012 werd zijn dochter Shelly de president en eigenaar.  

Mijn vriend Scott Touchton was de GM van Pat O'Brien's van 2000-2014 , vertelde me dat het originele recept uit 1942 4 oz rum, limoensap, sinaasappelsap en passievruchtensiroop was, geserveerd in een 22 oz Hurricane-glas. Een andere cocktailvriend, Philip Greene (een verre verwant van Antoine Peychaud) ontdekte echter een Ronrico-receptenboek uit 1941 met een "Hurricane Punch" gemaakt met 4 oz Ronrico-rum, limoensap, citroensap en passievruchtensiroop geserveerd in een 24 oz speciaal blauw glas. De instructies zeggen dat je de helft van de drank moet "Waring mix" (Waring is een merk blender dat uitkwam in de jaren 1930) en giet het gemengde mengsel vervolgens over een half glas Ronrico-ijs. Ik weet niet zeker wat "Ronrico-ijs" is, maar de echte vraag is: "Wist Pat O'Brien van het Hurricane Punch-recept?" Niemand zal het ooit weten.

Helaas wordt tegenwoordig de populaire rode drank bij Pat O'Brien's niet gemaakt met vers geperste sappen zoals toen, maar gemaakt met een

Kool Aid - type mengsel en vervolgens gebotteld in de plaatselijke bottelarij van Pat O'Brien, waar ze enorme batches maken, het naar de bar transporteren en het vervolgens opslaan in een tank met verschillende leidingen naar alle bars. Voor alle bars zijn speciale kanonnen gemaakt, zodat een barman in drie seconden drie Hurricanes tegelijk kan vullen.

Binnen serveren ze het drankje in een Hurricane-glas van 22 ounce en brengen ze het glas in rekening. Als je het glas niet wilt, moet je het naar een barman brengen om drie dollar terug te krijgen. Als je ervoor kiest om het souvenirglas te houden, verpakken ze een schoon glas en stoppen het in een logozakje met wat extra souvenirs. Als je wilt dat een orkaan gaat, wordt deze geserveerd in een plastic beker met een wit logo van zestien ounce.

Er zijn variaties op het recept geweest, maar één ding is zeker: het was altijd een roodgekleurde drank, die van rode passievruchtensiroop zou moeten komen. Lokale krantenartikelen over openbare dronkenschap spraken over de trottoirs die rood waren van het braaksel en gemorste orkaan in de jaren veertig en vijftig. In die tijd had Pat O'Brien's het zo druk dat de stad politieagenten moest inhuren om de buitenkant van het gebouw te bewaken.

Als je wilt genieten van een verse orkaan zoals die in 1942 smaakte, loop dan een blok naar de Bourbon Orleans Hotel Bar.

Ramos Gin Fizz-The Imperial Cabinet

Henry Charles "Carl" Ramos (1856-1928) vond de Ramos Gin Fizz uit in 1888 en serveerde deze tot 1919 toen hij werd gedwongen te sluiten vanwege de drooglegging. Als afscheidscadeau voor New Orleans publiceerde hij zijn recept in de plaatselijke krant.

Ramos was een eerstgeboren Amerikaan van de eerste generatie van Duitse ouders. Hij werd geboren in Indiana en reisde rond zijn veertiende naar New Orleans. Hij trouwde op drieëntwintigjarige leeftijd en toen hij eenendertig was, namen Ramos en zijn broer in 1888 de eigendom van Pat Moran's keizerlijke kabinet. Het was gelegen op de hoek van Carondelet en Gravier, twee blokken buiten de Franse wijk van Bourbonstraat. Helaas staat het gebouw er vandaag niet meer. Niemand weet wat Ramos inspireerde om een cocktail te maken, maar hij deed het en hij noemde het "Ramos's One and Only One Gin Fizz." Een Gin Fizz bevatte destijds vier ingrediënten: gin, citroensap, suiker en sodawater (dezelfde ingrediënten in een Tom Collins). Ramos verdubbelde de ingrediënten door limoensap, room, eiwit en oranjebloesemwater toe te voegen. Drink historicus David Wondrich schrijft in zijn boek Imbibe! dat de Kansas City Star het keizerlijke kabinet in 1900 'de beroemdste gin-fizz ter wereld' heeft gezalfd. Wondrich ontdekte ook dat Ramos 5.000 eieren per week verwerkte, Amerika's grootste hennery bezat en tijdens Mardi Gras in de jaren 1900 zes barmannen en één zwarte man als een 'shaker boy'.

In 1907 verkocht Ramos het keizerlijke kabinet en verhuisde een blok, waarbij hij de Stag Saloon op 712 Gravier overnam. Deze locatie was direct aan de overkant van de ingang van het destijds grootste hotel van de stad, het St. Charles Hotel en waar voorheen Joseph Santini's de Jewel of the South was gevestigd. St. Charles is de hoofdstraat voor Mardi Gras-parades, en tijdens Mardi Gras 1915 wordt aangenomen dat Ramos een ketting van tweeëndertig 'shaker-boys' heeft ingehuurd die de shaker-blikken met fizz in een lange rij zouden schudden en doorgeven.

Andere bedrijven in New Orleans die op dit moment in de geschiedenis open zijn, zijn onder meer Lafitte's Blacksmith Shop, Old Absinthe House, Sazerac Coffee House, Antoine's, Tujague's, Café du Monde, het Court of Two Sisters, Commander's Palace, La Louisiane, Jackson Brewing, Café Sbisa, Galatoire's , Arnaud's, Acme Oyster House, Central Grocery, Broussard's en Amerika's eerste nachtclub in het Gruenwald (nu het Roosevelt Hotel), de grot. Andere creaties uit New Orleans waren: sandwich muffaletta , beignets, Oysters Rockefeller, Barq's frisdrank, Dixie-bier en Tabasco.

Ramos stierf in 1928, maar gouverneur Huey "Kingfish" P. Long herrees Ramos's Gin Fizz na de drooglegging en maakte bekend dat het zijn favoriete cocktail was. Eens maakte hij een politieke reis naar New York en verbleef in het New Yorker Hotel. Nadat hij een slok van de New Yorker's Fizz had genomen, belde hij de Roosevelt in New Orleans met de opdracht 'zijn beste gin-fizzer per vliegtuig naar New York te sturen, zodat hij deze New Yorkse verfijningen kon leren hoe ze het correct konden maken. Het verhaal gaat dat Sam Guarino, hoofdbarman bij de Sazerac Bar, de volgende dag in New York aankwam en drie uur lang zijn noordelijke tegenhangers leerde hoe ze een Ramos Gin Fizz konden maken. Drinkhistoricus en de beroemdste barman van New Orleans, Chris McMillian, delen een YouTube-video met de titel "Huey leert ons", die filmbeelden toont van Long die achter de Sazerac-bar staat en een Ramos Gin Fizz test.

Tot op heden zijn er vijf bars die beroemd zijn vanwege het uitvoeren van de Ramos Gin Fizz en twee kunnen vandaag worden bezocht.

Het keizerlijke kabinet

Ramos' eerste bar in New Orleans, gelegen op de hoek van Carondelet en Gravier.

The Stag Saloon

Ramos' tweede bar in New Orleans, gelegen op de hoek van St. Charles en Gravier.

De Cadillac Bar

Nadat de in Frankrijk geboren New Orleans-kelner Achilles Mehault "Mayo" Bessan zijn baan verloor vanwege het verbod, besloot hij om zichzelf en zijn negentienjarige bruid mee te nemen naar de grens waar nog steeds alcohol vloeide. Ze vestigden zich in Nuevo Laredo, Tamaulipas, aan de overkant van de Rio Grande van Laredo en Texas. In 1926 kocht Bessen de Caballo Blanco Bar en noemde deze de Cadillac Bar. In 1929 verhuisde hij de bar en heropend met muy grande borden die reclame maakten voor zijn favoriete cocktail uit New Orleans, "The Famous Ramos Gin Fizz." Bessan serveerde zowel de New Orleans-keuken als de Mexicaanse keuken. Helaas bestaat de Cadillac Bar tegenwoordig niet meer, maar het mooie is dat je in Amerika een Ramos Gin Fizz kunt bestellen.

De Sazerac Bar | Het Roosevelt Hotel

Ze hebben de naam Ramos Gin Fizz na het verbod als handelsmerk geregistreerd en staan sindsdien bekend om het maken van Ramos Gin Fizzes.

Bourbon O Bar | The Bourbon Orleans Hotel

In 2013 heb ik als bardirecteur drie dingen geleerd toen ik onderzoek deed naar Henry Charles "Carl" Ramos.

• Ramos ging tijdens de drooglegging in de verfhandel.

• De plaatselijke ijzerhandel, drie blokken van de bar - Mary's Ace Hardware in Rampart Street - was waar Ramos woonde.

• De voorkamer in zijn huis is waar het verfgedeelte nu is.

Ik kwam op het idee om Ramos Gin Fizzes met een verfbus te schudden, maar dit bleek te duur (en rommelig), dus in 2014 vroeg ik William Grant & Sons om de bar een Aziatische bubble tea shaker van $ 1.000 te kopen die de Hendrick's Gin Ramos Gin Fizz gedurende zes minuten.

Sazerac-vanaf 2018 onbekend, maar in New Orleans

Op 23 juni 2008 riep het Louisiana Huis van Afgevaardigden met 62-33 stemmen de officiële cocktail van de Sazerac New Orleans uit. Het is eigenlijk de eerste stad ter wereld met een officiële cocktail.

UPDATE: De gewaardeerde drankhistoricus David Wondrich heeft onlangs vernomen dat Antoine Peychaud de Sazerac waarschijnlijk niet heeft gemaakt. Lees het hier .

De meesten geloven dat de Sazerac niet zou zijn wat het nu is als Antoine Amedee Peychaud (1803-1883) er niet was geweest. Peychaud (betaald) was Frans, maar het is niet bekend wanneer hij naar New Orleans kwam, omdat hij een van de velen was die een chaotische evacuatie ontvluchtten tijdens de Haïtiaanse Revolutie (1791-1804).

Al meer dan 100 jaar wordt aangenomen dat Peychaud de uitvinder was van de Sazerac, maar nieuw onderzoek zegt iets anders. Maar het geloofde Peychaud-verhaal dat al heel lang wordt verteld, staat hieronder.

Wat we wel weten over Peychaud is dat hij in 1832 op negentienjarige leeftijd samenwerkte met drogist A. Duconge op 123 Royal Street - de huisnummers veranderden in 1896, dus het adres vertaalt zich naar 437 Royal tussen St. Louis en Conti vandaag. In 1834 kocht Peychaud de apotheek en er wordt aangenomen dat hij begon met het produceren van het familiebitterrecept van zijn vader. Volgens de New Orleans Bee werd de apotheek van Peychaud een hangplek na de bijeenkomsten van Concorde Blue Mason's Lodge en serveerde Peychaud met zijn bitters cognac toddies. Van Peychaud werd gezegd dat hij de toddies meette met behulp van een eierdopje/jigger met twee uiteinden, toen een coquetier (ko- k- tay ) genoemd, waarvan ooit werd gedacht dat het woord "cocktail" afkomstig was. Er wordt ook aangenomen dat de Sazerac zijn naam heeft gekregen van een cognac met dezelfde naam, maar sommige cocktailhistorici zijn het daar niet mee eens.

In 1857 bracht Peychaud zijn bitters op de markt in de bijenkrant van New Orleans en in 1858 had hij twee grote concurrenten voor bitters, Baker's en Hostetter's, dus hij bracht Peychaud's Bitters agressief op de markt. De volkstelling van 1860 laat zien dat Peychaud tien mensen in zijn huishouden had, dus wordt aangenomen dat hij hard aan het werk was om bitters te verkopen om iedereen te onderhouden. In 1867 opende Peychaud zijn derde apotheek in de Franse wijk.

In 1869, toen hij zesenzestig was, waren de kinderen van Peychaud volwassen, en er wordt aangenomen dat hij het rustiger aan wilde doen, dus verkocht hij zijn apothekers en maakte bitters voor Thomas Handy, die eigenaar was van het populaire Sazerac Coffee House (bar). Het Sazerac Coffee House (het beste koffiehuis in zijn tijd) was de nummer één plek waar de Sazerac vijftig jaar lang tot 1920 (Verbod) werd geserveerd. Tegenwoordig is de plek waar het Sazerac Coffee House was gevestigd op 124 Royal. Het was een Holiday Inn van 1984 tot 2015 en is nu een Wyndham Hotel. Bovendien ontving Peychaud's Bitters in 1869 het Erediploma op de Grote Tentoonstelling van Altona, Duitsland.

In 1872 werd Thomas Handy de importeur van Sazerac-brandewijn, breidde hij de bar uit tot 125 voet lang en had hij achttien barmannen in dienst. Een jaar later verkocht Peychaud het recept van Peychaud's Bitters aan Handy. Er wordt gezegd dat het recept voor cognac werd vervangen door rogge whisky en er een scheutje absint aan werd toegevoegd. Dit kwam waarschijnlijk door de problemen met de vernietiging van Europese wijnstokken en het trendy worden van absint. Er wordt ook aangenomen dat de Sazerac vanaf het begin altijd met rogge whisky werd gemaakt.

Er moet ook worden opgemerkt dat er een andere man is - die velen geloven - die de Sazerac-cocktail van roggewhisky heeft gemaakt met de naam William "Billy" Wilkinson. Wilkinson was een barman in het Sazerac Coffeehouse.

In 2016 kreeg ik de inventarislijst van Joseph Santini uit 1874 van zijn achter-achterkleindochter en daaruit blijkt dat Santini vijftien flessen Sazerac Cognac bezat. Is de Sazerac hiermee gemaakt of met rogge whisky? Cocktailhistorici doen nog steeds onderzoek.

In 1908 bereikte het Sazerac-recept het eerste bekende cocktailboek in William T. "Cocktail Bill" Boothby's  'S Werelds Drankjes En Hoe Ze Te Mixen. In de jaren dertig kocht The Roosevelt Hotel het Sazerac-recept en noemde hun hotelbar de Sazerac Bar.

In 2012 vond ik het graf van Antoine Peychaud. Hij is begraven met zijn zus Lasthenie Peychaud in St. Louis Cemetery nr. 2 tussen Conti en St. Louis straten in New Orleans.

Vieux Carré–Hotel Monteleone

De Vieux Carré staat vermeld in de lobby van het hotel  menukaart sinds 1934.  Chris Mcmillian , de beroemdste barman in New Orleans, liet me een kopie van het menu zien.  Vieux Carré vertaalt naar "Oude Plein" / "Franse wijk." Deze cocktail is uitgevonden door hoofdbarman Walter Bergeron (1889-1947). Het is een riff op de Sazerac, die al sinds de jaren 1800 populair was in New Orleans. De ingrediënten van Vieux Carré zijn rogge whisky, Cognac, zoete vermout, Bénédictine, Peychaud's Bitters, Angostura bitters en een vleugje citroen. Het is een basiscocktail geworden in New Orleans en de wereld.

Voor zover ik weet, ben ik de eerste die diep in de geschiedenis van Walter Bergeron duikt. Ik hoorde dat hij in februari 1889 in Thibodaux, Louisiana werd geboren als zoon van Louis Klebert  (1866-1928)  en Florence Prioux Bergeron (haar vader was Frans). Bij de geboorte waren zijn beide ouders slechts dertien jaar oud. Ze trouwden in maand vijf van de zwangerschap. Zoals je misschien al geraden had, overleefde dit jonge huwelijk het niet en gingen ze uiteindelijk hun eigen weg. Walter ging met zijn vader die trouwde met Amanda Benoit (1863-1941).  Deze unie gaf Walter twee broers, George David Bergeron (1894-1969) en Phillip C. (1904-1973). Walter's biologische moeder hertrouwde met een man genaamd John Lankford, en ze hadden een dochter genaamd Daisy (1913-1996).  

In 2015 kon ik tijdens mijn onderzoek op Ancestry.com communiceren met een dame genaamd Fairlee. De tante Punkin van haar man was de nicht van Walter. Ze woont nog steeds in Thibodaux en hier zou ik een foto kunnen bemachtigen. Ze zei dat tante Punkin zei: "  Walter was een erg grappige komische man.' Tante Punkin herinnerde zich dat ze hen in Thibodaux had bezocht, en ze gingen soms naar New Orleans om hem te bezoeken. Ze zei dat Walter zijn bier lekker vond en dat hij en zijn broer George aan de keukentafel zaten te drinken en te lachen. Ze voegde eraan toe: "Walter's dochter, Shirley, was uitzonderlijk mooi en zag eruit als de filmactrice Ginger Rogers.  

Met een 5e klas opleiding verhuisde Walter in 1907 naar New Orleans en trouwde in 1910 met Jeanne Cougot (geboren in Frankrijk). Acht maanden later kregen ze een dochtertje genaamd Hazel. De  1910 US Census laat zien dat:  Walter woonde met zijn vrouw, haar ouders, zes broers en zussen en een nichtje. De leeftijd van het huishouden varieerde van 8-51 jaar. Er stond dat Walter als machinist werkte en alle andere mannen in het huishouden als slagers. De vrouwtjes werkten thuis of als kamermeisjes. Elf mensen woonden in een jachtgeweerhuis aan Maurice Avenue 411  in Arabi, LA  (één onderweg) zonder binnenleidingen of airconditioning. In die tijd was dit deel van de 9th Ward moerassig, zonder stadsriolering of goede drainage. Ik weet niet eens of ze toen elektriciteit hadden; Ik ben nog aan het onderzoeken. Baby Hazel werd geboren op 27 augustus. Twee jaar, negen maanden en tien dagen later stierf baby Hazel in hetzelfde huis.

Het echtpaar verwelkomde in 1915 nog een babymeisje genaamd  Jeanne, en tegen 1920, de VS  Uit volkstelling blijkt dat ze een huis een blok verderop hebben gehuurd bij  6109 Bienvenue . Vanaf 2018 is het een lege kavel te koop voor $ 22K, maar je kunt de huizen eromheen bekijken. Volgens de Census werkte Walter als barman in een hotel.  De jaren 1920 brachten nog twee babymeisjes, Elenore (1922) en Shirley (1925). In 1928 stierf Walter's vader op 62-jarige leeftijd, hetzelfde jaar waarin Henry Charles "Carl" Ramos stierf.

De volkstelling van de VS van 1930  zegt dat Walter in dienst was als winkelmanager van een sigarenwinkel (onthoud dat dit een verbod was, wat een goede dekmantel voor een speakeasy had kunnen zijn, of niet). Ze verhuisden een paar straten verder naar 5511 Royal Street . De huur was 20 dollar per maand. In juni 1930 kreeg het echtpaar hun laatste kind en enige zoon,  Klebert ( cluh-BARE) . Vier jaar later, in 1934, stierf zijn vrouw aan consumptie (nu tuberculose genoemd) in april, waardoor hij een weduwnaar was met vier kinderen van achttien, twaalf, negen en drie. In 2013 vond ik zijn enige levende kind, Klebert, die in Slidell, LA woonde sinds de orkaan Katrina zijn huis verwoestte. Hij zei dat hij zich herinnert dat hij zijn moeder nooit heeft gezien omdat ze drie jaar aan bed gekluisterd was tot aan haar dood. Hij zei dat hij en zijn zussen naar het blok waren gebracht om bij hun tante Nana te gaan wonen en dat ze hun moeder nooit meer hebben gezien. l  denk dat Walter dacht dat de ziekte besmettelijk was. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe moeilijk het voor Walter was om voor zijn vrouw te zorgen, zijn kinderen te onderhouden en zijn bedlegerige vrouw drie jaar lang te zien sterven.  Hij woonde in Arabi, dus de tram was waarschijnlijk zijn vervoermiddel naar de Franse wijk.

1934 was een jaar van verandering voor Walter; zijn vrouw stierf, hij werd weduwnaar van vier kinderen, het was het eerste jaar na de drooglegging en het eerste jaar dat de Vieux Carré-cocktail te zien was op het cocktailmenu van Hotel Monteleone.  In 1937 schreef auteur Stanley Clisby Arthur Walter toe aan de creatie van de Vieux Carré in zijn boek Famous New Orleans Drinks and How to Mix 'Em . Hij schrijft dat Walter het heeft gemaakt ter ere van de beroemde Vieux Carré, dat deel van New Orleans waar de antiekwinkels en de ijzeren kanten balkons toeristen een kijkje geven in de romantiek van een andere dag. UPDATE: Drankhistorici hebben geleerd dat veel van de informatie in dit boek onjuist is, dus op dit moment zijn we er niet 100% zeker van dat Walter  creëerde deze cocktail. Maar we weten zeker dat het op een cocktailmenu van Hotel Monteleone uit 1934 stond. Klik op het boek om de 1e druk gratis te lezen. De gewaardeerde cocktailhistoricus David Wondrich deed in dit artikel hier onderzoek naar auteur Stanley Clisby Arthur. U zult zien waarom historici tegenwoordig zijn geschriften in twijfel trekken.

Volgens de US Census van 1940 werkte Bergeron achtenveertig uur per week als barman in een hotel met een jaarinkomen van $ 1.580 (bijna $ 27.000 in 2017).  Hij woonde op 5403 Dauphine Street  met drie van zijn kinderen (zijn oudste dochter getrouwd). In 1941 stierf zijn biologische moeder. Op een koele, regenachtige ochtend op donderdag 13 februari 1947, vijf dagen voor Mardi Gras en een dag voor de Mardi Gras-weekendvieringen,  Walter  stierf aan een hartaanval op de leeftijd van zevenenvijftig in een supermarkt om 8 uur. Walter werd geboren in februari en stierf in februari. Bij zijn dood woonde hij op 6006 Dauphine Street.  Hij is begraven op de begraafplaats St. Vincent De Paul.

In mijn telefoongesprek in 2013 met de enige zoon van Walter, de 83-jarige Klebert Joseph "Bro" Bergeron (1930-2014),  hij  sprak liefdevol over het bezoek aan zijn vader in de lobbybar van Hotel Monteleone in 1940, toen hij tien jaar oud was. Hij zei dat hij het zich goed herinnerde omdat er een jongen van zijn leeftijd was die met een glimmende rode speelgoedbrandweerwagen speelde. Hij zei dat de vrachtwagen op een gegeven moment onbeheerd was achtergelaten, dus hij liep ernaartoe om hem aan te raken en vertelde zijn vader dat hij er een wilde.  Walter  zei dat hij bij de vrachtwagen weg moest gaan omdat deze van de zoon van de hoteleigenaar was. Klebert praatte een half uur over hoe zijn vader altijd overdag werkte, zodat hij 's avonds thuis kon zijn.  Broer  zei dat zijn vader om zes uur 's ochtends wakker werd en om zeven uur 's avonds thuiskwam. Toen hij zijn vader aan de bar bezocht, herinnerde hij zich hoe mannen drankjes bestelden, hoe zijn vader drankjes mixte en de geur van rook. Hij zei ook dat hij zich herinnerde toen zijn vader de hotelbar verliet  en ging werken in de Sazerac Bar op de hoek van St. Charles en Gravier. Ik vroeg naar een foto, en voor zover hij weet, had hij er geen, maar hij kon wel door sommige dingen kijken. Hij beschreef zijn vader als zijnde  kort en gedrongen.  Klebert stierf in 2014.

Klebert was een zeer trotse kunstenaar en ontwerper. Hij vertelde over verschillende bars in New Orleans die hij ontwierp, waaronder een nachtclub op de bovenste verdieping van Hotel Monteleone, waarvan ik de naam kwijt ben of mijn handschrift niet kan lezen.  Hij zei dat het was waar het zwembad op het dak nu is. Broer  zei elke keer als hij door de lobby naar de lift liep, hij aan zijn vader dacht. Zijn zaak was  Designs Unlimited Inc., een commercieel interieurontwerpbedrijf dat gespecialiseerd is in restaurants en nachtclubs. Hij noemde enkele plaatsen die volgens mij niet meer in de buurt zijn, zoals?  Droomkamer, Safarikamer, The Brass Rail, Pete Fountain's, Georgie Porgie's,  Opus 111, The Godfather, Spinnaker en Chateau Lounge. Een jaar later zag ik veel van deze plaatsen in zijn overlijdensadvertentie staan.

Ik heb Klebert Bergeron II en Klebert Bergeron III op Facebook gevonden in de hoop een foto van Walter te krijgen, maar helaas hebben de kleinzoon en achterkleinzoon van Walter Bergeron geweigerd met mij te praten. Ik zal het blijven proberen, maar ik zal ook mijn best doen om een reis naar Thibodaux te maken om mee te praten  Tante Punkin en hopelijk een foto van Walter krijgen voordat ze sterft.

Andere cocktails uit New Orleans

Absint Suissesse

Uitgevonden in het oude Absinthehuis.

Café Brûlot Diabolique (duivels gebrande koffie)

Uitgevonden in de jaren 1890 door de zoon van de oprichter, Jules Alciatore, in Antoine's, het oudste restaurant in New Orleans (1840). Het is een adembenemend, vlammend brouwsel van koffie, cognac en kruiden, geserveerd in speciale kopjes.

Cajun Martini

Uitgevonden en geregistreerd in 1986 door chef-kok Paul Prudhomme bij K-Paul's (416 Chartres) door jalapeños te infuseren met wodka. Hij noemde het "Chef Paul Prudhomme's originele K-Paul's Cajun Martini 'Totally Hot'". Een jaar later produceerde Prudhomme een voorgemengde Cajun Martini in fles, en op de fles stond " gemaakt met Taaka Vodka, vermout en cayennepepers. ”

Cocktail à la Louisiane

Uitgevonden in de jaren 1880 in het gelijknamige restaurant. Je kunt de bar bezoeken die de ruimte heeft overgenomen; 21e amendement, op 725 Iberville Street.

Bevroren Ierse koffie

Uitgevonden in 1991 door Jim Monaghan Sr. bij Molly's on the Market. Er is mij verteld dat de gebruikte Ierse whisky Jameson is.

Handgranaat®

Uitgevonden en gedeponeerd door Earl Bernhardt en Pam Fortner in 1984

op hun oorspronkelijke tropische eiland (600 Bourbon). Het is gemaakt voor de Louisiana World Exposition in 1984 en is tegenwoordig het populairste drankje in Bourbon Street. Het recept is een handelsmerk.

Doodsbrief cocktail

Uitgevonden in Jean Lafitte's Blacksmith Shop, de oudste bar in New Orleans. De ondertitel van de cocktail is "The High Brow of All Low Brow Drinks.

2 oz gin, 1/4 oz droge vermout en 1/4 ounce absint. Roer met ijs. Zeef in een cocktailglas.

Roffignac

Graaf Louis Philippe Joseph de Roffignac was de negende burgemeester van New Orleans en de laatste Franse burgemeester van 1820-1828. Hij was verantwoordelijk voor de verfraaiing van de Franse wijk door geplaveide straten en gaslampen toe te voegen. De bewoners hielden zoveel van hem dat ze een drankje ter ere van hem maakten . Het werd verkocht tot 1986 en stierf toen af. Onlangs is het verschenen in veel verse ambachtelijke bars in New Orleans.

2 oz cognac of cognac, 2 oz himbeer essig- siroop (gemaakt met frambozen en appelcider), en 5 oz sodawater over ijs in een longdrinkglas.

Geadopteerde New Orleans-cocktails

Veel mensen denken dat deze cocktails in New Orleans zijn uitgevonden, maar de stad nam alleen...

ze onder zijn vleugels: Absinthe Drip, Bloody Mary, Fleur de Lis, French 75, Milk Punch,

Mint Julep, Pimm's Cup, Scarlett O'Hara en Tom en Jerry.